Gün ki

Yaz günü içtiğim chai latte yudumları

Ağustosun sıcağına rağmen boğazımı rahatlatan ılıklığı

Teyzemin sihirli tarifi ve şefkatli dokunuşu

Tılsımlı bir dünyaya çabasızca açtığı kocaman kapılar

Sırılsıklam terimle akıp giden üzüntüm

Ve kafesinden çıkmak istercesine atan sıkışıp kurumuş kalbim

İlk yağmur damlalarını çağıran çöl kuraklığı

Gün doğmadan karanlığın karasına gömülen gece

Gün doğumunda seyrettiğim uçsuz bucaksız Deniz

Ve Denizin içinde çakıp kurtulan Güneş ışınları

Bulunan çıkış yolu

Ve geleceğe dair hayaller

Ve içimde yeşeren umut

Gün bugün

Çok karanlık günün sonuncusu

Yeni aydınlanma döneminin ilk günü

Merhaba yeni hayat

Şerefine içiyorum çayımı

Rüya

Yeni günün şafağında

Denize bakıyorum

Önüm ve sol yanım sonsuzca süt liman

Saçlarımda tuzlu bir esinti

Lakin tatlı bir serinlikte

Yüksekteyim, ferahta, ve huzurda

Güzel bir manzaranın ev sahibiyim

Bağımsız ve kendinden emin

Annem yanımda, ama uykuda

Ben aslında yalnızım beraberliğin içinde

Ama mutsuz değilim

Umut doluyum

Günün ışığı dalgaların arasına saplanmış

Bi bıçak gibi

Keskin ve yakıcı

Bir an zaman duruyor

Ve ışık denizin derininden zorlanarak çıkıyor

Ve ben şahitlik ediyorum

Sadece ben

Biliyorum ki o kesikten

Işık fışkıracak

Kanatlanmanın arifesindeyim

Güvendeyim ve beklemedeyim

Hikmetine ermek için

Dönüşüm

içimde bir enerji

sanki içimde birikmiş

sıkışmış

biraz heyecan

biraz kaygı

biraz endişe ve pişmanlık

geçen dakikaların

diyalogların

sorgulandığı

keşkelerin

değersizlik

ve kusurluluk hislerinin 

paçalarıma yapıştığı

ben kaçtıkça kovalayan

gelme dedikçe gelen

yapışkan hisler

görünmez kanatlarımın

ağırlığıyla ağırlaşan ellerim

aklım bu kadar kaygıya çalışırken

varlığını unutuyor

halbuki hatırlamalıyım

bildiklerimi

değerimi

yapabileceklerimi

ve elimdekileri

Bildiğimden

Emin olduğumdan

Güç alacağım

Menzilimden

Yön alacağım

Yapabileceklerimden ışık alacağım

Ve bunları bulabilmek için

Kendime, kalbime döneceğim

Hüzünden Uyanış

Biz büyüdük

Ve kirlendi dünya

Eskittik heyecanlarımızı

Yıprattık çocuk ruhumuzu

Kirlettik o güzel duyguları

Hayat geldi masumiyetimizin üstüne

Sıkıntılar geldi

Kendimiz olmaktan çıktık

En çok “biz”den yedik

Biricikti halbuki eşsiz aşkımız

Kendi ellerimizle mahvettik

Issızlığın ortasına bıraktık

Balçığın dibine buladık

Şimdi de arıyoruz

Nerde o saf masum duygular

Nerde o lekesiz doğal akış

Nerde herşeyi unutup anda kaybolduğumuz günler

Gençtik, umutluyduk ve mutlu

Önce mutluluk sonra gençlik sonra da umut kaydı sanki ellerimizden

Elde tek kalan ve aslında tek varolan

“Şimdi”

İyisiyle kötüsüyle

Ve tüm potansiyeliyle

Bizim onu dönüştürebileceklerimizle sınırlı

Yani aslında sınırsız

Tozlu paslı puslu

Ama sonsuz olasılıklı

“Şimdi”

Yeni

İç sıkıntısının diplerinde

Dip olmayan, acıtmayan

Karanlık olmayan bir yer buldum

Korkumla yalnızlığımı kabul ettiğim

“Peki o zaman” dediğim

Ve masadan kalktığım bir yer

Midemdeki kramplar durdu

Yerini hissiz rahat bir boşluk aldı

Hayır olsun

Sanki yeni bir dönem başladı

Umut

Gecelerde gelen ilham meleklerim

Gün ışığında görünen melek kanatlarım

Derin ve ürkütücü rüya kesitlerim

Ummadığım yerlerde ruh yoldaşlarım

Gözlerinin pırıltısında bir ömürlük coşku

Güzel kızım, gülüşünde umudun her tonu

Olgunlaşma çağı mı bu

Kızımla büyüme fırsatı mı

Her koşulda çarklar dönüyor

Dişliler birer birer yerine oturuyor

Yarın tüm ihtişamıyla bizleri bekliyor

Dip

İçimde sessiz haykırışlar

Ciğerimin dibini tutmuş ızdıraplar

Yorgun gözlerim uyuyamaz olmuş

Kalbim ağır külçe gibi

Biriz sanarken tekmişiz

Karardayız sanarken itilaftayız

Müttefiğiz sanarken savaştayız

Çok yoruldum sözlerimin duvarlara hapsolmasından

İçimin uzun gecelerde kan ağlamasından

Diplerden sonlardan

Olamayışlardan

Yapamayışlardan

Olur sanıp da olduramayışlardan

Bir an çınar gibi dimdik

Bir an kuru bir yaprak gibi çelimsiz

Bir an gece gibi karanlık

İçimde ürkütücü bir yalnızlık

İnsanlar

Ve hikayeleri

Ve merak

Ve hüzün

Anlamsız kuytularda

Hüzünlü bir iç çekiş

Sesimi duyanı ararken

Sesimin çıkamadığı bir karabasan

Yargılarla örülmüş bir zindan

Onaysızlığın her anında yeniden yanan

Bir yangın, bir çaresizlik ve keder harabesi

Eylemsizlikle donmuş bir ruhun hezimeti

İsyan

Birlikteyken özlemek

Bakarken görmemek

Dinlerken duymamak

Ellerimiz gözlerimiz dudaklarımız

Mühürlenmiş sanki

Ayaklarımızda prangalar

Kıpırdayamıyoruz

Ölmedik ama

Yaşamıyoruz da

Hayal kırıklığı

Vazgeçişler

Ve kesif bir durgunluk

Hayat akıyor

İnsanlar yaşıyor da biz

Mahrum mahsun

İzliyoruz

Suyun bendini kırıp

Taşma zamanı

Tüm engelleri

Aşma zamanı

İçimize dönüp

Durmamacasına

Koşma zamanı

Gam

Derin bir keder,

Delici bir baş ağrısı.

Merak edilmeyen sözlerle dolu zihnim

Önemsenmeyen hislerle dolu kalbim

Eski neşemden eser yok

Bir tatsızlık dilimde

Kuruyup gidiyor sanki gençlik yaşlarım

Ben ne anlıyorum bu olup bitenden?

Bu yalnızlıktan

Bu üzüntüden?

Keşke bilebilsem neden bu sıkıntı tekerrür eden

Maalesef yeni değil

Coşkuyla istenen gönlümün 

Küsüp, donup sustuğu

Sevgimin ve kalbimin

Pul olup düştüğü

Bir dönem ki

Buhran dolu

Allahım sen yardım et

Anlamamıza

Onarmamıza

Ve can parçamızı kurtarmamıza

Zarif ve Özgür

İçimde

Yeni günlerin hayalleri

Eski günlerin hüzünleri

Ve buruk neşeleri

Birbirine karışıyor

Hınçla yok edilmiş

Tüm hatıralar

Arafta kalmış hayaletler gibi

Zihnimin arka odalarından çıkıyor

Geçmiş günlerin üzüntüleri

Kalp sızıları

Sanki dünmüş gibi

Hortluyorlar derinlerden

Ve acıtıyorlar yeniden

Geçer elbet

Bu da geçer

Tortular temizlenir

Yarım kalanlar tamamlanır

Susulmuşlar konuşulur

Kozanın içindeki yalnız günlerin

Elbet biter, dışarı süzülürsün

Kendini çirkin ve sürüngen

Bir tırtıl sanarken

Zarif ve özgür

Bir kelebeğe dönüşürsün

Önce Sonra

Amazonlar

Önce arınmayı

Sonra yükselmeyi

Ve tamamlanmayı seçiyor

Hayat

Önce yormayı

Sersemletmeyi

Sonra büyütmeyi seviyor

Aşk

Önce heyecanı

Sonra dinginliği 

Ve bütünleşmeyi öğretiyor

Mutluluk

Önce üzülmeyi

Sonra iyileşmeyi

Ve şükretmeyi gösteriyor

Ve sen

Önce coşkuyu

Zorlukları aşmayı

İçine kapanmayı

Savaşmayı

Sonra farkedip,

İçin için özleyip

Barışmayı anlatıyorsun.

Karahindiba Çiçekleri

Sabırla çözeceksin düğümleri

Sessizce

Üzmeden sevdiklerini

Bulutlar geçecek gözlerinden

Ama eksilmeyecek gülümsemen

Dik duracaksın hayata

Gardını düşüren her ne varsa

Yollar bitmeyecek bazen

Gün doğmayacak sanki

Ama en umutsuz anında gelecek

Biliyorsun

Düşlerinin renkleri

İyilik melekleri

Kanatlarında

Karahindiba çiçekleri

Beklenmedik

Bir çocuğun masum heyecanında

Ağaçların rüzgarla sallanan dallarında

Serin bir yaz akşamında

Yaşama sevinci

Ummadığın birinin başarısında

Aniden döken yaz yağmurunda

Sevdiğinin sürpriz yapışında

Yaşama sevinci

Tanımadığın birinin gülümsemesinde

Amorti çıkan piyango biletinde

Radyoda çalan eski bir melodide

Ve çok düşünmeyişinde

Yaşama sevinci

Yavaşla, dur ve dinle

Kalbinin sesinde

İçindeki çocuğun neşesinde

Ve kızının gözlerinde

Yaşama sevinci

Şerefe

Şiir sanki şarap gibi

Kelime kelime damıtıp

Ahşap kutulara kapatıp

Kuytularda saklıyorsun

Arada sırada

Açıp havalandırıp

Tadına bakıyorsun

Birkaç kelime eksiltip

Birkaç kelime ekliyorsun

İyice mayalanıp kıvam aldığında

Fikirlerin tüm sadeliğiyle

Çıplak kaldığında

Kadehini kaldırıp dolunayına

Yudum yudum içiyorsun.

Deniz ve Uyum

Pamuk pamuk bulutlar

Dizildiniz göğüme

Ve yemyeşil ağaçlar

Gölge ettiniz yüreğime

Bir de masmavi deniz uzansa

Şöyle yanıbaşınıza

Mavisinde bulsam huzuru

Dalgasında ahenkle uyumu

Zaten mutluluk dediğimiz

Hayata uyumu anlatmıyor mu?

Kalp Sızısı

Yürüdüğün güvenli yolda

Çukura denk gelirsin de

Ayağın boşa çıkar

Bir anda korkuyla karışık

Sıkıntılı bir şaşkınlık

Ben o anlarda yalnız hissederim

Uykudaki düşme hissi gibi

Anlık bir hayal kırıklığı

Ve dahi bir yalnızlık

Hayat bazen böyle sever

Bazen de tokatlar insanı

Durup bakarsın ki kucağında

Kocaman bir hayal kırıklığı

Ve göğsünde ince bir kalp sızısı

Bulutlar

Bu aralar

Gri bulutlarım sık ziyarete geliyor

Yanlış yerdesin

Yanlış yoldasın

Der gibi.

Bense onların gelişini yadırgayıp,

Kendimi hırpalayıp,

Suçlu hissediyorum;

Kalbimin ağırlaşması,

Zihnimin bulanması,

Hevesimin azalması

Suçmuş gibi.

Mutlu ve coşkulu olmak

Görevmiş gibi.

Ama kendimi ve bulutlarımı

Bıraktıkça açıyor güneşlerim,

Sessizce durup kalbimi dinledikçe

Aydınlanıyor parmak uçlarım.

Özgürlüğümün peşinden giderken

Parlıyor yıldızlarım,

Ve boynuma sarılıyor

Gülümsememi ışıldatan

Çocuksu coşkularım.

İçin karanlıktaysa

Ve aklın karıştıysa

Mutluluğun azalıp

Soru işaretlerin arttıysa

Elindeki neyse bırak,

Sokağa at kendini.

Adımlarında bulacaksın

Kederinin panzehirini.

Yok, olmuyor mu?

Kapat kitapı defteri,

Eline yapışan telefonu.

Al önüne beyaz bir kağıt

Başla yazmaya,

Düşünmeden ve durmadan,

Fikirlerini ve sözlerini

Aman ha sakın

Yargılamadan.

Kağıdın olsun sokağın

Ve kalemin arkadaşın;

Ferahlayacaksın,

Ve ferahladıkça belirecek

Bulutların ardından ışık hüzmelerin

Yolun, durakların ve hedefin...