Bulutlar

Bu aralar

Gri bulutlarım sık ziyarete geliyor

Yanlış yerdesin

Yanlış yoldasın

Der gibi.

Bense onların gelişini yadırgayıp,

Kendimi hırpalayıp,

Suçlu hissediyorum;

Kalbimin ağırlaşması,

Zihnimin bulanması,

Hevesimin azalması

Suçmuş gibi.

Mutlu ve coşkulu olmak

Görevmiş gibi.

Ama kendimi ve bulutlarımı

Bıraktıkça açıyor güneşlerim,

Sessizce durup kalbimi dinledikçe

Aydınlanıyor parmak uçlarım.

Özgürlüğümün peşinden giderken

Parlıyor yıldızlarım,

Ve boynuma sarılıyor

Gülümsememi ışıldatan

Çocuksu coşkularım.

İçin karanlıktaysa

Ve aklın karıştıysa

Mutluluğun azalıp

Soru işaretlerin arttıysa

Elindeki neyse bırak,

Sokağa at kendini.

Adımlarında bulacaksın

Kederinin panzehirini.

Yok, olmuyor mu?

Kapat kitapı defteri,

Eline yapışan telefonu.

Al önüne beyaz bir kağıt

Başla yazmaya,

Düşünmeden ve durmadan,

Fikirlerini ve sözlerini

Aman ha sakın

Yargılamadan.

Kağıdın olsun sokağın

Ve kalemin arkadaşın;

Ferahlayacaksın,

Ve ferahladıkça belirecek

Bulutların ardından ışık hüzmelerin

Yolun, durakların ve hedefin...