Kendi kendimle mücadele halindeyim uzun zamandır.
Yoruyor bu tabii. Mutluluk seviyesine de negatif etkiler yapıyor.
Sürekli düşünüp kendime kişisel dönüşüm projeleri hazırlıyorum.
Yarı yollardan dönüşüme daha çok rastlanıyor ama.
Kendim söyleyip kendim söz dinlemiyorum.
Deli olarak bile tanımlanamıyorum bu hesaba göre.
Farkettim ki; yanlış olduğunu düşündüğüm olaylar, haksız olduğunu düşündüğüm kişiler, hayatımda eksik olduğunu düşündüğüm kavramlar gibi türlü çeşitli durum karşısında bende tek bir duygu çıkıyor ortaya: Kızgınlık. Bulmacanın ilk parçası bu.
Şimdilik, sevgili kadim dostum öfkemi şu köşeye bırakıyorum. Bulmacamın ilk parçasını anlamlı hale getirecek ikinci parçayı bulana dek en azından. Sonrası kısmet.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder