yağmurlu havanın gri sessizliği hakim güne.
burnumda kahve kokusu,
radyodan gelen yumuşak bir nağme.
sıcacık evde oturmuş okumaktayım.
gözümün önünde insanlar, hayatları, lafları
herşey karışıp, bulanıp, kaynaşmakta.
her kafadan bir ses çıkıyor, ben izliyorum.
kendimi aklımın çok kollu terazisinde tartıyorum.
durgun huzur kefesi ağır basmakta.
dik duruş kefesi hakeza.
donuk umut kefesi var, dengede.
bekle ve gör kefesi aynı değerde.
sıkı can kefesi hafif çekmiş.
serbest salınım kefesi de yükselmiş.
uzun yolun molası da uzun olmuş demek ki.
silkinip yola devam etmeli.
2 yorum:
ben o kahveyle o müzikle günlerce otururum:)
hatta şu an en büyük özlemlerimdendir.
özlem büyümeden özlenen şeyin kıymetini bilmiyor insan, o yüzden bırak büyüsün! ;)
Yorum Gönder