Küçücük görünmez bir kutunun
İçinde oturuyorum,
Gözlerim kapalı,
Sıkışmışım.
İstanbul'u dinliyorum ama faydasız,
Duyamıyorum.
Kulaklarımda iç sıkıntısının uğultusu.
Ayaklarımın yerden kesildiği zamanlar
Ne kadar geride kalmış...
Ne zaman akmış kör olasıca vakit?
Ben ne zaman büyümüşüm?
Neredeymişim o güzel his kapıma son kez uğrarken?
Son kez olduğundan niye habersizmişim?
Ne kadar körüz, dünyanın aptal misafirleri
Bedenimiz dahi geçiciyken
Kalıcı sanıyoruz herşeyi.
Ama durmuyor hiçbirşey,
Kalan sadece izleri..
Büyüdükçe görüyorum ki
Herşey,
Zamanın başı çektiği bir kafilenin üyesi,
Gözlerimizin önünden
Hızla geçip giden
Bir hayal silsilesi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder